Totale zonsverduistering 11 augustus 1999

Waargenomen bij Vouziers, Noord-Frankrijk

Het was een tamelijk hachelijke onderneming. Midden in de week op goed geluk naar Noord-Frankrijk rijden, om in de ochtend van 11 augustus aldaar een voorspelde totale zonsverduistering te gaan bekijken. Natuurlijk was ik veel te laat begonnen met het treffen van voorbereidingen, alle hotels ter plaatse waren allang volgeboekt. De weersverwachting was ook tamelijk somber: zware wolkenvelden, eigenlijk in heel noord-Europa. 's Nachts rijden dan maar, een hazenslaapje in de auto, en dan maar hopen dat er iets te zien zou zijn? In mijn eentje natuurlijk, want wie zou zoiets ondernemen als die niet zo enthousiast was voor hemelverschijnselen zoals ik?

Toch besloot ik te gaan, zo'n kans zou zich niet gauw herhalen. En warempel, een vroegere vriendin vond het sneu voor me en wilde me best vergezellen. Werd het toch nog gezellig. Na een vermoeiende nachtelijke tocht richting Vouziers bleken we ruim op tijd aan te komen. Er kon inderdaad nog wat slaap ingehaald worden. Erg comfortabel was dat niet en natuurlijk was ik ook te gespannen of het allemaal zou lukken, dus echt geslapen werd er niet.

We zochten een mooi plekje in de buurt van de centrale lijn, volgens mijn berekeningen, net buiten Vouziers. De dag begon niet slecht, wisselende bewolking, maar hooguit 40-50% bedekt, en de wolken bewogen tamelijk snel. Iets zouden we toch moeten kunnen zien...

Het eerste deukje in de zon kunnen we inderdaad waarnemen, maar na een minuut of tien trekt een grote wolk voor de zon. En nog één, en nóg één. Tot enkele minuten vóór totaliteit blijft het zwaarbewolkt, de zon is al een uur onzichtbaar. Het is werkelijk zenuwslopend, dat hele eind gereden voor niets? Het meest frustrerende daarbij is dat we ver uit kunnen kijken over de velden, en op diverse plekken in de verte zonlicht ontwaren. De drang om in de auto te springen is bijna niet te weerstaan. Maar ik weet dat het niet slim is, voordat we daar zijn met ons hele hebben en houden, op vreemd terrein...

Ineens wordt de wolk doorzichtig, hij glijdt weg en de hemel trekt open. En werkelijk! enkele minuten later staat daar de diamanten ring te fonkelen, aan een asgrauwe hemel in een onwerkelijk schemerig landschap. Het is haast een schilderij, het doet me denken aan het Panorama van Mesdag in Scheveningen. Om kippenvel van te krijgen, een moment om nóóit te vergeten! De complete totaliteitsfase en de partiële fase daarna zijn onbelemmerd zichtbaar. Over wonderen gesproken...

Onervaren als ik was met deze hemelverschijnselen heb ik toch een serie foto's genomen. Met mijn Minolta Dynax 700SI, voorzien van Minolta XI 100-300 mm zoomlens, op een eenvoudig driepootstatief, nam ik telefoto's in de 300 mm zoomstand. In de partiële fase, toen de maan wegtrok, had ik een filter voor de lens, gemaakt van een eclipsbrilletje. De resultaten waren voor mij best bevredigend. Klik op één van de zes miniaturen hieronder om scans van deze opnamen te zien.

Met de Olympus OM-2N, met een klemstatief op een hekje vastgemaakt, maakte ik een multi-opname met enkele fasen van de steeds groter wordende zonnesikkel in één enkel beeld, deze vond ik niet echt de moeite waard.

zonnesikkel Parelsnoer - begin totaliteit Protuberansen: zonnevlammen - totaal Corona - maximaal Diamantring - einde totaliteit

Laatste wijziging 15 april 2007
Terug naar de Astronomie hobbypagina of Joop's home page